Heimasíða Steinars Harðarsonar

Nýr formaður Framsóknarflokksins  reynir nú að afsaka stuðning framsóknaráherranna við innrásina í Írak. Röksemdin er sú að þeir hafi verið blekktir. Og nú vilji hann, nýi formaðurinn, leiða sannleikann í ljós. Blekktir! Hver fæst til að trúa því? Hver var blekktur?

Í aðdraganda innrásarinnar var málið rætt á Alþingi. Halldór Ásgrímsson lýsti því yfir degi áður en Ísland var sett  á lista hinna viljugu að fara ætti eftir ályktun SÞ sem ekki heimilaði innrás. Engin gjöreyðingarvopn höfðu fundist og Hans Blix óskaði eftir frekari fresti til að leita vopna. Þá ákváðu tveir menn að setja Ísland á lista hinna viljugu og gera íslendinga meðábyrga á ólöglegri innrás í Írak án samþykkis SÞ. Án samþykkis Alþingis. Án samþykkis utanríkismálanefndar. Án samþykkis þjóðarinnar. Innrás sem var brot á sáttmála SÞ og ólögmæt samkvæmt alþjóðalögum.

Þessi gjörningur, að tengja nafn Íslands við þessa  ákvörðun, var svívirðilegt brot á stjórnarskrá lýðveldisins, óafmáanlegur blettur á heiðri þjóðar sem hafði lýst því yfir að hún færi aldrei með vopnum að annari þjóð. Þessi smánarblettur verður aldrei afmáður hvernig sem ráðherrar og þingmenn sem hlut áttu að máli rembast við að útskýra atburðinn sem mistök.

Það voru ekki gerð nein mistök. Ákvörðunin var meðvituð. Það eru allar líkur á því að með þessum gjörningi hafi verið reynt að hafa áhrif á þá ætlun BNA að fara með herinn frá Íslandi. Ákvörðunin var í hefðbundnum stíl meðhlauparans sem við þekkjum svo vel þegar Bandaríkjamenn eiga í hlut.

Við vorum blekktir, þetta voru mistök! Einn ráðherra Framsóknar telur að bandaríkjaforseti eigi að biðja afsökunar á því að hafa blekkt hann til að samþykkja þessa ákvörðun. Sú hugmynd segir talsvert um hæfileika ráðherrans til að hugsa sjálfstætt og rökrétt.

Það var enginn blekktur.

Enginn!

Félagi okkar og frambjóðandi, Jóhann Björnsson, vakti á heimasíðu sinni í morgun athygli á því að í dag er "kaupum ekkert" dagurinn. Jóhann bendir á það neysluæði sem virðist hafa gripið þjóðina og hvernig verðmætamat okkar í dag tekur mið af dauðum hlutum.

Ég fór að velta fyrir mér hvernig fólk í dag eyðir frítíma sínum og þá sérstaklega helgarfríum. Áður fyrr (fortíðarþrá, afturhald!) fóru fjölskyldur saman í bíltúra á sunnudögum. Algengt var að fara Þingvallahring og auðvitað með viðkomu í Eden í Hveragerði. Sumir fóru Reykjaneshring, Krísuvíkurveg til Grindavíkur og Reykjanesbraut heim. Þetta er liðin tíð. Hvað gerum við þá um helgar? Við förum í Smáralind og svo í IKEA!

Það er því sannarlega þörf á "kaupum ekkert" degi að minnsta kosti einu sinni á ári. Það mætti svo þróa þennan sið, næsta skref yrði ársfjórungslega, síðan mánaðarlega osfrv.

Kaupum ekkert dagurinn átti sér góðan málsvara sem fyrir nokkru síðan safnaðist til feðra sinna. Það var Hermann Vilhjálmsson, borgarstarfsmaður en margir Reykvíkingar sem komnir eru af barnsaldri  muna eftir honum. Hermann var sparsamur vel og eyddi ekki fé sínu í óþarfa. Eftir Hermanni er haft spakmæli sem ég tel með þeim bestu á landinu:

"Þó að það sé góðra gjalda vert að gera hagstæð innkaup þá er það nú samt aðalatriðið að versla alls ekki" 

Margir telja að mannréttindi á Íslandi séu í samræmi við það sem skást gerist meðal þjóða. Það er að segja, mannréttindi okkar Íslendinga, þessarra infæddu. Um aðra, það er einstaklinga sem ekki hafa íslenskt ríkisfang, gegnir allt öðru máli.

Tökum til dæmis atvinnuréttindi. Þeir útlendingar sem ekki eru frá löndum innan Shengen-svæðisins, en búa og starfa á Íslandi, þurfa að lifa við þær niðurlægjandi aðstæður að atvinnuleyfi þeirra er bundið við atvinnurekandann sem þeir starfa hjá en ekki einstaklinginn sjálfan. Það gildir fyrstu árin. Um innfædda gilda allt aðrar reglur. Útlendingum er þannig mismunað á grundvelli þjóðernis.  Þetta fyrirkomulag gerir útlendan starfsmann algjörlega háðan atvinnurekandanum og staða hans er því mjög veik þegar hann þarf að leita réttar síns ef brotið er á honum. Þetta á jafnt við um launamál, félagsleg réttindi og vinnuaðstæður. Hver treystir sér til að sækja rétt sinn eða kvarta yfir aðstæðum og aðbúnaði sem háður er atvinnurekanda á þennan hátt? Hvaða rök eru fyrir því að viðhafa þennan fáránlega hátt? Hver er skýringin? Hræðsla, heimóttarskapur, fordómar, þjóðremba?

 Tökum nýleg lög um aldur útlendinga sem ætla ganga í hjónaband með innfæddum. Um þá gilda sérstök ákvæði um giftingaraldur. Þeim er mismunað á grundvelli þjóðernis. Rökin þau helst að dæmi væru um útlendinga sem giftust innfæddum til að öðlast dvalar- og atvinnuleyfi á Íslandi. Vegna þessar yfirvofandi hættu skal skerða mannréttindi þeirra. En hvaða hætta er fólgin í því að einstaklingar sem ekki eru fæddir á landinu gangi í hjónaband með innfæddum og öðlist þar dvalar- og atvinnuleyfi? Er hættan fólgin í blóðblöndun, framandi siðum, öðrum matarvenjum, öðrum trúarbrögðum? Engin haldbær rök eru fyrir því að viðhafa þennan fáránlega hátt. Hver er þá skýringin? Hræðsla, heimóttarskapur, fordómar, þjóðremba?

 Nýlega voru hér á ferð útlendingar sem, ásamt innfæddum, mótmæltu framkvæmdunum við Kárahnjúka og í Reyðarfirði. Og þá tók nú steinninn úr.

Það rifjar upp histeríuna í kingum Falung-gong hér um árið þegar listar með óæskilegum nöfnum voru sendir til áfangastaði Flugleiða og þetta flugfélag í almannaeigu var þannig dregið inn í mannréttindabrot íslenskra stjórnvalda með því að neita mönnum um farseðla á gundvelli þjóðernis. Þeim útlendingum, sem ekki náðist að stöðva á flugvöllum Evrópu var við komuna til landsins ekið rakleiðis frá Keflavíkurflugvelli í fangabúðir í nágrenni flugvallarins. Yfirvöld gáfust að vísu upp á þeim fáránlega farsa eins og menn eflaust muna en eftir fylgdi mikill lögguleikur dögum saman.

 En aftur að mótmælendunum við Kárahnjúka. Lögguleikurinn vegna Falung-gong var barnaleikur miðað við sefsýkina sem greip um sig vegna mótmælanna við Kárahnjúka. Mótmælendur voru undir stöðugu eftirliti einkennis- og óeinkennisklæddra lögreglumanna. Þeir voru eltir á röndum, ítrekað stöðvaðir, handteknir og yfirheyrðir. Af hverju stafar þessi móðursýkislegu viðbrögð við mótmælum? Er mögulegt að yfirvöld telji það vega að stoðum samfélagsins að ákvörðunum sem teknar hafa verið af  löglega kjörnum fulltrúum sé mótmælt? Eru það ekki almenn mannréttindi að láta í ljós skoðun sína, jafnvel þó að hún gangi gegn skoðun stjórnvalda og þeir sem mótmæla hafi annað ríkisfang en íslenskt? (Innfæddir  eru jú sjaldan fangelsaðir fyrir skoðanir sínar, nema þá helst okkar þekktasti mótmælandi, Helgi Hóseasson, sem iðuleg fékk að kenna á  refsivendi yfirvalda fyrir þá sök eina að vera ósammála andlegum og veraldlegum yfirvöldum plús það að sletta skyri, sem hann átti sannanlega sjálfur.) Ein helstu rökin fyrir þessum yfirgengulegu viðbrögðum vegna mótælanna við Kárahnjúka voru þau að þetta væru aðallega útlendingar! Jafnvel útlendir "atvinnumótmælendur". (Hvað er atvinnumótmælandi? Skyldi það vera vel borgað?

"Hvað gerir pabbi þinn"? "Hann er óréttlætismótmælandi".) Samkvæmt ákvörðun stjórnvalda  skal ekki líðast að útlendingar mótmæli framkvæmdum á Íslandi þó menn verði að þola það að hópur innfæddra sé stöðugt uppi með kjaft. Útlendinga sem mótmæla, skemma tæki, mála myndastyttur og húsveggi, skal reka úr landi með þeim afleiðingum að þeir geta ekki komið aftur til landsins næstu árin. Að öllu jöfnu er aðeins gripið til þessa ráðs þegar um er að ræða hættulega glæpamenn sem hlotið hafa refsingu fyrir alvarleg brot gegn almennum hegningarlögum.  Getur  verið að hér sé enn á ferðinni mismunun vegna þjóðernis? Hræðsla, heimóttarskapur, fordómar, þjóðremba?

 
(Gagnrýnislítil eða gagnrýnislaus umfjöllun fjölmiðla á Íslandi um aðgerðir lögreglu vegna mótmælanna við Kárahnjúka er niðurlægjandi fyrir starfshóp sem kallar sig stundum 4. valdið og væri efni í langa grein ).

 Þessi dæmi eru bara nokkur af fjölmörgum sem hægt væri að tína fram um furðulegan mismun í aðgerðum stjórnvalda og lagasetningu sem mismunar eftir þjóðerni.

 Það þarf að leggja fram á þingi frumvarp til laga um að lögleiða tilskipun ES um aðgerðir gegn mismunun á grundvelli þjóðernis og kynþáttar. Það hafa öll hin norðurlöndin þegar gert. Slík lagasetning er bæði þörf og tímabær og beinist gegn hræðslu, heimóttarskap, fordómum og þjóðrembu.